درونم انگار
چیزی جامه بی تابی می پوشد
چیزی مثل
اشک های شبانه قایق های بی دریا
وقتی از لای انگشتانم تِک تِک
کودکیم می چکد
چراغ جادو گم شده ام
همه دروغ دنیا
رقاص چشمانم شده
انگار بیهودگی
هم شانه سحرم می خندد
حیف شده
همه رؤیاهای هستی من
شاعری نرم است که
چهره ای کوچک را به دلم
سنجاق می کند
نمی دانم
نمی دانم
باید دوست داشته باشم
یا عاشق شوم این لحظه های خاکستری....

نوشته شده توسط: غریبه آشنا

 

اولین بار....اولین بار...

اولین دل دل دیدار..

اولین شب...

اولین تب...

سرفه های خشک سیگار...

زنگ آخر زنگ غیبت...

وقت خوب زیر بارون...

زنگ نور و سایه...امتحان بوسه باران

اولین بار.. اولین بار....آخرین فرصت ما بود...

کشف طعم بوسه ی تو...

مثل کشف یخ وآتش...

کشف بی مرگی و ایثار...کشف گستاخی آرش..

اولین دروغ ساده...اولین شک بی اراده...

وحشت سر رفتن از عشق....گریه های سر نداده....

...اولین بار... اولین بار...

اولین نامه ی کوتاه در شبی ساکت و سیاه

خطی از دلواپسی ها.....از من و تو تا خود ما...

اولین بغض حسادت....کنج دنج شب عادت....

بستری از درد و از یاد ...تا ضیافت ...تا عیادت...

اولین بار...اولین بار....آخرین فرصت ما بود....

نوشته شده توسط: غریبه آشنا

 

در کنار ساحل نشسته بودم که ناگهان کبوتری آمد وگفت: به عزیزترین دوستت نامه نمی نویسی؟ گفتم قلم ندارم گفت با پر من بنویس. گفتم جوهر ندارم !! گفت با خون من بنویس .
گفتم دفتر ندارم ؟! گفت در قلب من بنویس .
و سر انجام در قلب کبوتر عشق نوشتم :

هر گز فراموشت نمی کنم

نوشته شده توسط: غریبه آشنا

 

تا به کی هر شب به یادت با شقایق سر کنم

بر سر راهت نشینم صد غزل از بر کنم

در فراغت هر شب و روز آینه بندانت کنم

ترسم آخر هجرت آینه را باور کنم

ماهها رفت و نمی آیی به چشم ما نشان

تا به کی در حسرت یک دم نگاهت سر کنم

تا به کی این سینه دلتنگ و نگاهم بیقرار

ای قرار جان و دل بی تو چه سان آخر کنم

زان شبی که باده ی عشقت به جانم چنگ زد

کی توانستم دمی ترک می و ساغر کنم

ای که می آیی شبی از جاده های انتظار

تا به کی این دلم را دریایی از گوهر کنم

عهد کردم از غریبیهای چشمت هر سحر

تا حضور سبز تو صدها غزل از بر کنم

 

 

نوشته شده توسط: غریبه آشنا

 

شب هنگام است...دل بیتاب...ثریا خواب...زمین روشن ز مهتاب
به لای شاخ و برگ یاسمن ها...زر افشان می کند شب تاب
هوا صاف است...ماه می تابد...ستاره بر سر او قند می ساید...

و آب سرد چشمه چهره ی ماه می نماید
به ساز باد می رقصد درخت بید...به شوق دیدن او...بچیدم یک گل شب بو
نشستم با جهانی پر ز امید...نمی دانم اگر آمد، مرا باید چگونه لب گشودن...برایش از غم هجران سرودن
به راهش دیده را بر خاک سودن...نمی دانم و شاید دل ربودن
نگارم می رسد دامن کشان از دور...بیفشان ماه زیبا نور...که می آید...برایم عشق و پاکی را سراید
و هجران و غم دوری سر آید
قدش بر سرو می نازد...ز سیمایش رخ ماه رنگ می بازد...گیسوی سیه فامش به ساز باد می رقصد...و در من زندگی و عشق می سازد.
نگارم می رسد بر من...لباسی از حریر بر تن...سلامم مانده بی پاسخ...گذشت بی اعتنا از من
خموش ای چشمه ی پر آب!...نرقص ای بیدک مجنون...وزیدن بس کن ای باد...نتاب ای کرم شب تاب
که امشب از جفای بی وفایی...شدم بی تاب بی تاب
به اشک دیده روی چشم شستم...نشستم با گل شب بو بگفتم که:
ای شب بوی من
ای تو شاهد بر غم و اندوه من
این جوابم بود، ای نو گل خوشبوی من؟؟؟؟؟
ژاله ای بر برگ زیبایش نشست...خم شد و از ساقه اش ناگه شکست 
ناگهان ابری سیاه...آمد و پنهان نمود سیمای ماه...تا نبیند ماجرای عشق ما
می گذارم پای در راه...در رهی پر پیچ و خم
می روم دلخسته تا شاید فراموشش کنم...شایدی در کار نیست، باید فراموشش کنم  

نوشته شده توسط: غریبه آشنا

 نسیم سرد پاییزی
ز روی دشت شالیزی
گذشت و خشک برگ زرد تاکم را به رقص آورد
من اندر کلبه ی محزون و تاریکم نشسته
دلم از بی وفاییها شکسته
در این قحطی سرای روشنایی
پشیمان از نگاه اول و از آشنای
به گرد شعله ی کم سوی شمعم
شکسته بال چون پروانه گشتم
ز پشت شیشه ی غم آشنایم
که هر شب تا سحر شاهد به
اشک گرم و آه ناله هایم
نگاهی آنطرفتر بر خم جاده می اندازم
که ناگه روشنی آید به چشم نیمه بازم
تو می آیی
شاید تا همیشه
نگاهی می کنم بر قامت رعنای تو از قاب شیشه
بساط ظلمت و تور حریر عنکبوتان
ز درب و تخته می چینم کنارت می نشینم
تو ای معبود من
ای عشق شیرینم
وفا پیشه
صفای من
تو ای اقسانه ی شبهای دیرینم
به تیشه کوه غم را خرد کردم من چو فرهاد
ز هجران و غمت ای داد بیداد
چو مجنون تک تک ریگ بیابانها شمردم
به دنبالت به شهر عشق رفتم ندیدم رد پایت
آه......... مردم 
به تار موی من زد چنگ
به سرنای دلم آهنگ
چو غنچه لب گشود و آن صنم گفت:
که بی تو می شوم ای وای دلتنگ
چو پیچک سبز شد یادش بر تن خوابم
چه بیتابم به دل یک آرزو دارم
اگر فردا خوابیدم و در خوابم تو را دیدم
مبادا کس کند زان خواب بیدارم

نوشته شده توسط: غریبه آشنا

 این ترانه بوی نان نمی دهد بوی حرف دیگران نمی دهد
سفره ی دلم دوباره باز شد سفره ای که بوی نان نمی دهد
نامه ای که ساده و صمیمی است بوی شعر و داستان نمی دهد
... با سلام و آرزوی طول عمر که زمانه این زمان نمی دهد
کاش این زمانه زیر و رو شود روی خوش به ما نشان نمی دهد
یک وجب زمین برای باغچه یک دریچه آسمان نمی دهد
وسعتی به قدر ما دو تن گر زمین دهد زمان نمی دهد
فرصتی برای دوست داشتن نوبتی به عاشقان نمی دهد
هیچ کس برایت از صمیم دل دست دوستی تکان نمی دهد
هیچ کس به غیر ناسزا تو را هدیه ای به رایگان نمی دهد
جز دلت که قطره ایست بیکران کس نشان ز بیکران نمی دهد
عشق نام بی نشانه است و کس نام دیگری بدان نمی دهد
جز تو هیچ میزبان مهربان نان و گل به میهمان نمی دهد
ناامیدم از زمین و از زمان پاسخم نه این ، نه آن نمی دهد
پاره های این دل شکسته را گریه هم دوباره جان نمی دهد
خواستم که با تو درد دل کنم گریه ام ولی امان نمی دهد

نوشته شده توسط: غریبه آشنا

 

بهش بگو دلم تنهای تنهاست...از عشقت توی قلب من یه غوغاست....می افتم یاد اون چشمای زیبا ولی افسوس باز می بینم یه رویاست......

بهش بگو دلم شده دیوونه پرستو پر زده از بام خونه......

غم دوری گرفته تار و پودم....بهش بگو...دلم می خواد بمونه .....

نمی تونم تو این خونه بمونم ...کنارم جای خالیشو ببینم ..

نمی تونم از فکرش رها شم ...برای اون مثه قربیه باشم.....

اگر خندید و پرسید در چه حالم بهش بگو چقدر شکسته بالم...بهش بگو می دونم یاد من نیست ....ولی یه لحظه نیست دور از خیالم ....ب

هش بگو می دونم سادگی بود به سهم من فقط دلدادگی بود چه آسون رفتم از یادش ولی باز .....

بهش بگو که عشقش زندگی بود.....

بتورم کن باورم کن عاشقم عاشق ترم کن

 

نوشته شده توسط: غریبه آشنا

 

باز در چهره خاموش خیال

خنده زد چشم گناه آموزت

باز من ماندم و در غربت دل

حسرت بوسه هستی سوزت

باز من ماندم و یک مشت هوس

باز من ماندم و یک مشت امید

یاد آن پرتو سوزنده عشق

که ز چشمت به دل من تابید

باز در خلوت من دست خیال

صورت شاد ترا نقش نمود

بر لبانت هوس مستی ریخت

در نگاهت عطش توفان بود

یاد آنشب که ترا دیدم و گفت

دل من با دلت افسانه عشق

چشم من دید در آن چشم سیاه

نگهی تشنه و دیوانه عشق

 

یاد آن بوسه که هنگام وداع

بر لبم شعله حسرت افروخت

یاد آن خنده بیرنگ و خموش

که سراپای وجودم را سوخت

رفتی و در دل من ماند بجای

 

عشقی آلوده به نومیدی و درد

نگهی گمشده در پرده اشک

حسرتی یخ زده در خنده سرد

آه اگر باز بسویم آئی

دیگر از کف ندهم آسانت

ترسم این شعله سوزنده عشق

آخر آتش فکند برجانت

رفتم که نباشم سر راهت؛رفتم،رفتم...

 

نوشته شده توسط: غریبه آشنا

 

تو را نظاره میکنم به ماهتاب آسمان

به کوهها به دشتها به رودها به کوچه ها

تو نیستی کنار من ولی نگاه و یاد تو

که با منست و با منت چه گفتگو که مانده است

تو ای ترانه ساز من گمان مکن که رفتنت

تو را برد ز یاد من

که جاودان جاودانه ای تو در خیال من

 

نوشته شده توسط: غریبه آشنا